Insanoglu; dusuncesinde yaratip, ortaya tanri diye bir kavram atmis. Iyi guzelde; peki neden bu insanoglu, ustelik kendi ortaya attigi tanri ile ugrasiyor?
Aslinda; tanri ile ugrasmanin en buyuk zarari; birey olamamak. Cunku cok basit, herhangibir sorunda; ya tanriya siginilir, ya da tanriya cikisilir. Tanriyla ugrasmanin diger bir zararida; kendi kontrolunu kendin uzerine alamamak. Ustelik hem ortaya atilmis ve kavram olarak var olan; bir soyutun; hangi temelde varligini veya yoklugunu ispatlamaya calisiyorsunuz?
Kavram; soyut, ve inanc oldugu icin; konu; ideolojik dogrusalligini, varlayarak ya da inanarak, ya da yoklayarak ya da inanmayarak dogrulamak mi? Kime ve neden?
Bilimin epistemolojinin konusu olmayan tanrinin tartismasi kime ne kazandiriyor?
Ustelik; bu dogruluk savasinda; kimse kimseye kendi dogrusunu kabul ettiremiyecegine gore.
Bence; tanri kavrami yerine; daha insana yakisan;mesela, sevgi kavramiyla ugrassaniz, en azindan insansal ve evrensel sevginin belki ortaya cikma olanagi olur. Tanri kavramini; hangi sifatla tartisiyorsunuz? Insansal mi? evrensel mi?, bireysel mi?
Ya da; daha gercekci olarak; tanriyi konusturacaginiza ve "tanri boyle diyor" diyeceginize; kendi oz iradenizin soylemini dile getirseniz, yani "ben boyle diyorum" diye.
Neyse; bu sorunun cevabini, birazda okuyucu yazarlara birakalim.
No comments:
Post a Comment